Dwie drogi w żołtym lesie szły w dwie różne strony:
Żałując, że nie da się jechać dwiema naraz
I być jednym podróżnym, stałem zapatrzony
W głąb pierwszej z dróg, aż po jej zakręt oddalony, 

Gdzie wzrok niknął w gęstych krzakach i konarach;
Potem ruszyłem drugą z nich nie mniej ciekawą,
Może wartą wyboru z tej jednej przyczyny,
Że rzadziej używana, zarastała trawą; 

A jednak mogłem skręcić tak w lewo, jak i w prawo;
Tu i tam takie same były koleiny,
Pełne liści, na których w tej porannej porze
Nie znaczyły się jeszcze śladów czarne smugi. 

Och, wiedziałem: choć pierwszą na później odłożę,
Drogi nas w inne drogi prowadzą – i może
Nie zjawię się w tym miejscu po raz drugi.
Po wielu latach, z twarzą przez zmarszczki zoraną, 

Opowiem to, z westchnieniem i mglistym morałem:
Zdarzyło mi się niegdyś ujrzeć w lesie rano
Dwie drogi: pojechałem tą mniej uczeszczaną –
Reszta wzięła się z tego, że to ją wybrałem.

Jest to wiersz Roberta Frosta, który miałam na Egzaminie Gimnazjalnym z polskiego.
Nie sądziłam, że aż tak mi się spodoba.
Moja interpretacja jest prosta:
Każdy człowiek ma do wyboru dwie drogi:
Jedna jest prosta, bez wyzwań, a druga trudna i pełna rożnych przeciwności.
Wydaję mi się, że wiersz tak mi się spodobał, bo ja sama teraz stoję przed dwoma drogami.
Idealnie obrazuję moją obecną sytuację życiową.
Myślę, że każdy z Was stanie lub stanął przed podobnymi drogami.